พี่ฟู เจ้าของ Maled Coffee Roasters โรงคั่วเล็กๆ ดีกรีแชมป์ “ รางวัล 2019 TNRC ”

พี่ฟู พรรณ์ฬตี รัตนฟูวงศ์
เจ้าของ Maled Coffee Roasters โรงคั่วกาแฟเล็กๆ ดีกรีแชมป์ “รางวัล 2019 Thailand national coffee roasting champion” 

ก่อนอื่นต้องขอเกริ่นก่อนว่า จากที่เคยรู้จักพี่ฟูมา พี่ฟูเป็นคนน่ารักมากกกกกก และหน้าเด็กมากกกกก จนอยากถามสูตรลับเลยแหละ ฮ่าๆๆ ส่วนเรื่องอายุ ขออุปส์ไว้เป็นความลับก่อนนะคะ พี่ฟูเป็นคนชิลล์ๆ สนุกสนานและเป็นผู้หญิงลุยๆ แต่ไม่น่าเชื่อว่า พี่ฟู ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะสามารถเป็นตัวแทนประเทศไทย ไปแข่งคั่วกาแฟที่ประเทศไต้หวันมาแล้ว

วันนี้มีโอกาสได้พูดคุยกับพี่ฟู และต้นกำเนิดร้านเมล็ด ที่เชียงใหม่ ยิ่งฟังพี่ฟู ก็ซึมซับอะไรได้หลายๆอย่าง พี่ฟูรักที่จะเรียนรู้ รักการพัฒนาตัวเองและคนรอบๆข้างพี่ฟู ไม่ว่าจะเป็นทีมแม่บู่หยา หรือทีมร้านเมล็ด ก็เลยอยากแชร์ความน่ารักของพี่ฟู และแนวทางการประสบความสำเร็จในวงการกาแฟให้ทุกคนได้อ่านกัน

เมล็ดที่เริ่มงอก

จริงๆ ถ้าจะย้อนไปก่อนมีร้านเมล็ด พี่ฟูทำร้านกาแฟตั้งอยู่ในจุดพักรถ ยอดขายได้ประมาณ 30K/วัน (หู้วววววว…โคตรเยอะ) ที่เชียงใหม่นี่แหละ แต่ต้องใช้คำว่าช่วงHiนะ แล้วพี่ฟูคนเดียวทุกอย่างทั้งบาร์ ทั้งชา กาแฟ ต้องใช้คำว่า พี่ทำงานอย่างบ้าคลั่ง แล้วขายเยอะจนพี่ต้องซื้อเครื่องคั่วมาที่ร้านเพื่อที่จะขายเอง เพราะว่าเวลาซื้อกาแฟมามันก็ค่อนข้างแพง ซื้อสารกาแฟมาคั่วเองในระยะยาวก็น่าจะคุ้มกว่า แบบจบๆ

เมล็ดที่เริ่มจะมีราก

พอคั่วไปได้สักระยะนึง ก็เริ่มชอบ แต่ตอนนั้นก็คั่วกาแฟไปโดยที่ไม่มีความรู้อะไรเลย ตอนซื้อเครื่องเขาแค่สอนเราเบื้องต้น ก็เลยตัดสินใจไปเรียนเมื่อตอนปี55 (12ปีแล้ว!!!) เพราะพี่รู้สึกว่า  เราเบื่อแล้ว อยู่ในป่าในเขา มันก็เบื่ออยากทำอะไรเพิ่มมากขึ้นบวกกับเราไม่มีความรู้ ไม่รู้หรอกว่ากาแฟคั่วเข้ม คั่วกลางเป็นอะไรยังไง เรียกง่ายๆ ว่าเราไม่รู้จักผลิตภัณฑ์ของเรา ไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร เราแค่ทำตามลูกค้า

เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมเราไม่ชอบกาแฟตัวเอง เวลาเข้าเมืองก็จะไปร้านที่เราชอบ แต่เราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเราไม่ชอบกินกาแฟของตัวเอง  รู้แค่ว่าลูกค้าต้องการ เราก็ทำไป

เราเลยตัดสินใจไปเรียน เราก็เรียนดริปเพิ่มขึ้น เรียนคั่ว …

จากเมล็ดเริ่มกลายเป็นต้นเริ่มสะสมความรู้

จุดเริ่มต้องของเมล็ดคือคลาสเรียนคั่ว …ในคลาสจะไม่ได้สอนแค่คั่วกาแฟ มันจะมีCuppingด้วย ไปเจอnicholas hawมันทำให้เรารู้สึกว่า มีจุดที่ต้องพัฒนาตัวเองต่อไป เราก็เลยรู้สึกว่า หลายปีที่ผ่านมา เราเหมือนทำร้านขายของชำ ซื้อมาแล้วก็ขายออกไป เหมือนขายกาแฟกระป๋อง

หลังจากที่เรียนจบ พี่ฟูต้องเข้ามาอยู่ในเมือง พี่มีอะไรหลายๆ อย่างต้องทำ แล้วก็มีร้านเล็กๆ อยู่แถวหน้ามอ. ถึงตั้งชื่อว่า เมล็ด เป็นร้านเล็กมากๆ มีแค่ 6 seats พอเครื่องคั่วจะมา ก็ไม่มีที่ลงเครื่อง จนไปเจอป้าย ซึ่งก็คือร้านในปัจจุบัน พอร้านที่หน้ามอ.หมดสัญญา ก็มาทำที่ตรงร้านปัจจุบันยาว ส่วนร้านในปั๊มที่เราไม่ชอบตรงนั้นแล้ว เราก็ให้คนอื่นทำต่อไป 

เมล็ดเริ่มมีลำต้นที่แข็งแรงมากขึ้น

มาถึงงานแข่ง พี่บอลเป็นคนชวนพี่ฟู จริงๆ พี่ไม่ชอบการแข่งขัน ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่รู้จะแข่งได้ยังไง ไม่มีความมั่นใจเลย คิดแค่ว่ายังไงก็ไม่ชนะ บวกกับจังหวะที่สมัคร พี่ไม่ได้อยู่ไทยด้วย ตอนนั้นพี่อยู่ญี่ปุ่น แล้วจังหวะที่เขาประกาศเพื่อรับผู้แข่งขันพี่ต้องรีบเตรียมเอกสาร ถ่ายรูป โอนเงิน ทั้งที่อยู่ต่างประเทศต้องรีบ เพราะว่าแข่ง Roasting มันเต็มไวมาก แต่ก็คิดว่าลองดูก็ได้ แต่ถ้าสมัครไม่ทันก็ไม่เป็นไร แต่ก็ปรากฏว่าทัน ก็เลยไปแข่งบวกกับมีเพื่อนด้วย ก็เลยลองดู เป็นเวทีแรกที่ลงแข่งเลย

จริงๆ การแข่งครั้งนี้ พี่ขอยกเครดิตให้ทีม พี่กิต พี่บอล พี่ตี๋ พี่พล เขาช่วยพี่เยอะมากก พี่ก็เข้าใจแหละว่าการคั่วกาแฟ ต้องทำอะไรยังไง แต่พอเราไปอยู่ในระบบแข่งขัน เราก็จับทางไม่ถูก กรรมการจะชอบแบบไหน ซึ่งรายละเอียดเยอะมากๆ พี่กิตเป็นโค้ชให้พี่ก็ทำตามที่เราโค้ชกันมา ส่วนการคัพปิ้ง เราก็มานั่งคุยกันในความรู้สึก พี่ว่าทีมสำคัญนะ บวกกับตัวเราที่ตั้งมั่น ตั้งใจ ตอนแรกพี่ก็ชิลล์มาก แต่พอวันจริง ก็เครียดเลย …ไม่ได้เครียดเพราะอยากชนะ มาหาประสบการณ์ สุดท้ายก็ชนะแบบงงๆ 

จากเมล็ดสู่ลำต้นโตเต็มที่ พร้อมงอกเมล็ดใหม่ เพื่อเติบโตต่อไป

นอกจากนี้ พี่ฟูยังทำให้เด็กในทีมพี่ฟู แข่งได้รางวัลมาอีก น้องนิ่ม
พี่ฟูบอกว่า นิ่มเคยลงแข่งปีที่แล้วมารอบนึง แต่ตอนนั้นตกรอบ จนมาแข่งรอบนี้มาได้ที่4 พี่ก็ภูมิใจนะ ตัวน้องเองก็ไม่ได้คั่วเองเป็นประจำทุกวันแต่เขาแข่งแล้วชนะ มันก็ดีใจ พี่ฟูเป็นคนสอนเองบวกกับส่งน้องไปเรียนกับทีมแม่บู่หยานี่แหละ 1 คอร์ส ก่อนหน้านั้นก็สอนปกติ สอนให้คั่วที่ร้าน ไม่ได้ลงลึกอะไรมาก ก่อนแข่งก็มีการtrain การเตรียมตัวนะ พอแข่งแล้วนิ่มได้รางวัล พี่ก็งงอีก คนมาทักพี่เยอะมาก ว่าให้สอนคั่ว ซึ่งโดยปกติพี่ก็มีสอนบ้างแต่ไม่ได้เปิด Publich นอกจากมีคนถามส่วนตัว ถึงจะสอนให้

พี่อยากบอกว่า ลึกๆ แล้ว มันไม่ใช่แค่การคั่วแข่งอย่างเดียว การแข่ง Roasting National มันมีเรื่องการคัด Green bean การเอาใจใส่ คัดสรร การเบลนด์กาแฟยังไง ส่วนนึงน้องเขาก็คิดด้วยตัวของเค้าเองด้วย พี่ไม่ได้เทรนถึงขั้นว่าต้องทำตามพี่ทุกอย่าง พี่อยากให้น้องคิดด้วยว่า มันจะเป็นยังไง ให้ออกมาในรูปแบบไหนเดี๋ยวปีหน้า น้องก็บอกว่าเอาใหม่ ขอแค่สมัครให้ทันก็พอ

เมล็ดที่งอกใหม่
แอบแวะมาคุยกับน้องนิ่มนิดนึง ขอขัดจังหวะหน่อย
น้องนิ่มบอกว่ารู้จักร้านเมล็ด เนื่องจากตอนฝึกงานไปทำคอลัมน์ร้านเมล็ดตอนแรกทำพาร์ตไทม์ก่อน แล้วค่อยมาทำเป็นงานประจำต่อมา ก็เริ่มมาจากการทำบาริสต้า จากนั้นก็เริ่มเรียนรู้ทำทุกอย่างเลย ตอนนั้นก็อยากคั่วเอง ตอนนั้นพี่ฟูคั่วเอง เราก็อยู่ร้านจนเย็น เพื่อรอดูพี่ฟูคั่วกาแฟ เราก็ซึมซับไปเรื่อยๆ พอทำมาสักพัก พี่ฟูก็เริ่มอยากให้เราออกมาทำตรงอื่น ให้มาจัดการร้านดีกว่า ไม่งั้นมันก็จะไม่โตสักที ก็ได้ทำงานกราฟฟิก เป็นแอดมิน เป็นผู้จัดการร้าน เป็นทุกอย่าง ดูน้องๆ ในร้านด้วย เราก็ชอบทุกส่วนงานของในร้าน เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ได้ทำทุกอย่างไม่เบื่อ

คุยถึงเรื่องการแข่งของนิ่ม ด้วยความอยากลอง ด้วยความที่โรงคั่วเราเคยไปตรงจุดนั้นแล้วเราก็เลยอยากลองดูว่าเราจะทำได้ไหม ปีแรกที่ไป ก็เฟลแต่ก็ไม่เสียใจนะ ด้วยความที่ไม่ชินกับเครื่อง ไม่มั่นใจ หลังจากแพ้กลับมาก็ซ้อม เรียนรู้ พัฒนาจนมั่นใจขึ้น บวกกับได้เรียนกับพี่กิตมาด้วย แต่อย่างไรก็ตาม ตอนซ้อมก็ไม่ได้ซ้อมเยอะนะ เนื่องจากเครื่องมันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว แต่เราต้องเข้าใจ ปรับโปรไฟล์ หารสชาติให้ได้ ฝึกคั่ว ฝึกแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ใช้จิตวิญญาณ ไม่ได้คั่วตามกราฟ เป๊ะๆๆ เราต้องฝึกแล้วนำไปปรับใช้กับเครื่องแข่ง พี่ฟูก็ไปเป็นโค้ชด้วย ตอนแรกก็คิดว่า ถ้าไม่ได้ก็จะไม่ไปแล้วเพราะค่าสมัครแรงมาก ครั้งหน้าก็จะแข่งต่อ มีแรงแล้ว

อยากบอกอะไรกับคู่แข่งไหม 

(น้องหัวเราะ ><) เอาจริงๆก็ภูมิใจอยู่..เราเป็นผู้หญิงคนเดียวด้วย ปีหน้าลงแน่นอน

หน้าตามีผลไหม?

อุ๊ย…นิ่มว่าใช่ 555555

(น้องนิ่มก็น่ารักเกิ๊นนน!!)

คุยกับน้องนิ่มพอหอมปากหอมคอ เราก็กลับมาคุยกับพี่ฟูกันต่อ…

ในตอนนี้ เชียงใหม่ ร้านกาแฟเยอะกว่าร้านสะดวกซื้ออีก พี่ฟูต้องปรับตัวยังไงบ้างคะ?

จริงงง…อืมมม…จริงๆ เราไม่สามารถห้ามให้มันไม่มีไม่ได้ เหมือนร้านก็เกิดมาทุกวัน ส่วนตัวพี่เอง พี่คิดว่า ร้านพี่มันคงที่มากๆ แล้ว ถึงคนจะเยอะจะน้อยที่อื่น แต่ลูกค้าของพี่ค่อนข้าง stable พี่ก็อยู่ด้วยแบบนี้มาตลอด พี่ไม่ได้คิดว่า เราต้องแข่งกับร้านอื่น เรามีคนที่ชอบเรา เขาก็มาหาเรา เราทำอะไรก็ได้ ที่ลูกค้าชอบเราแค่นั้นเลย เราก็ไม่อยากไปแข่งกับเขา เราก็แข่งไม่ไหวหรอก เราทำของเราให้ดี พัฒนาให้ดี มีมาตรฐานและไม่ดรอปลง รวมถึงเราต้องรับฟังทุกคนนะ และเราก็ต้องพัฒนาไปเรื่อยๆ ด้วย

เมล็ดในอดีตและปัจจุบัน

มันเปลี่ยนเยอะมากกกก พี่เริ่มมาจาก 0 มันไม่ได้ตูม!! ที่เริ่มมาแล้วบูมเลยเหมือนหลายๆ ร้านในปัจจุบัน เพราะสมัยก่อน ไม่ได้มีsocialแบบนี้ แต่เมล็ดมาจาก0อ่ะ มันค่อยๆ พัฒนาจากเมื่อก่อน แรกๆ ขายได้วันละ 500-1พัน-2พัน-3พัน มาเรื่อยๆ จนถึงทุกวันนี้ พี่รู้สึกว่าเมล็ดเปลี่ยนไปจากเดิมมากๆ แต่ที่สำคัญเราต้องอย่าลืมมองว่า เราเคยมาจากตรงไหน

เวลาประชุมกับทีมเมล็ด พี่มักจะบอกกับน้องๆ เสมอว่า เราต้องอย่าลืมนะว่า เราเคยเป็นอะไรมาก่อน 

บางคนจากไม่เคยเป็นอะไรเลย จนปัจจุบันมาเป็นบาริสต้า เก่ง ทำงานดี อย่างนุ๊ก นุ๊กเคยแข่งบาริสต้าที่1 ก็เคยมาแล้ว คือการเริ่มต้นจาก0มันทำให้เรารู้จักการพัฒนา มันทำให้เราคอยหันกลับไปมองว่า เมื่อก่อนเราเป็นยังไง เราจะได้ไม่เหลิง ในความคิดพี่ เมล็ดก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนะ พี่แค่รู้สึกว่า มันเป็นเหมือน communication เล็กๆ ในบ้านของเรา ว่าแบบเรามีการสื่อสารกันเกิดขึ้น แต่วันนึงมันก็จะต้องโตมากกว่านี้ 

โตในที่นี้ อาจจะเหมือน ร้านที่โตขึ้น พี่ไม่ได้คิดว่า พี่จะต้องเปิดร้านใหม่ พี่พอใจกับสิ่งที่พี่มีแล้ว พี่ไม่ได้อยากทำอะไรที่มันใหญ่เกินตัว พอพี่มีน้องๆ เพิ่มมากขึ้น มีบุคลากรที่มากขึ้น แล้วน้องๆ น่ารักกับพี่มากๆ ทำงานก็บ่นบ้างธรรมดา แต่สู้! แล้วก็ไม่ค่อยอิดออด เหมือนพี่โชคดีที่เจอน้องๆ ดีพี่รู้สึกว่า พี่อยากเลี้ยงน้องไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเรายังอยู่แค่นี้ ถ้าเราไม่พัฒนา น้องเราก็ไม่ได้พัฒนา แต่พี่อยากให้ทุกคนพัฒนา 

ก็พาน้องๆ ให้มาเจอ มาเรียรู้มาทำโพรเซส ให้โตขึ้น ไม่ได้หมายความว่า โห ต้องมีชื่อเสียงระดับโลกอะไรแบบนั้น แต่แค่แบบโตแบบ อยู่ด้วยกัน เป็นองค์กรที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมนะ พี่ก็มีแพลนที่จะขยายสาขาอยู่นะ แต่พี่ไม่ได้อยากเปิดใหญ่โต พี่อยากทำร้านเล็กๆ ที่พี่สามารถดูแลได้ 

มีบาริสต้า 3-4คนในร้านก็พอ ถ้าขยายอยากไปให้ที่ๆ พี่สะดวก อยากไปจังหวัดอื่นๆ ใกล้ๆ เหมือนกัน เพราะเหมือนรู้กันว่า เชียงใหม่ร้านกาแฟเยอะแล้ว แม้เราจะอยู่มาก่อน แต่ก็ไม่ได้การันตีว่าเราจะอยู่ตลอด

ยากที่สุดของการทำร้าน?

คือคน การที่จะหาคนมาอยู่กับเรา พอเราไม่ได้ทำเอง เราไม่รู้ว่าขั้นตอนตรงไหนที่ผิดพลาดรึเปล่า จนถึงขั้นตอนสุดท้าย ตัวอย่างเช่น ถ้าลูกค้ามาบอกว่า กาแฟแก้วนี้ไม่อร่อยมันเกิดขึ้นได้ในทุกขั้นตอน 

คั่วกาแฟ คนชง หรือยังไง เราต้องทำยังไง ยิ่งสมัยนี้เราไปว่าน้องเยอะๆ ไม่ได้ แต่พี่เป็นคนไม่ค่อยด่านะ 

พี่ก็มีผู้จัดการ ก็คือน้องนิ่ม ในการที่ดูแลทั้งหมด อย่างคั่วกาแฟ พี่ก็จะคัพปิ้งทุกวันที่คั่วไม่ให้มันหลุดไป ถ้าฝั่งบาริสต้า ทุกครั้งที่พี่อยู่ร้าน พี่ก็จะชิมทุกวัน ว่ากาแฟไม่แกว่ง พี่ก็จะอยู่กับน้องตลอด คือพี่ยังอยู่แบบวนเวียนอยู่ตรงนั้น พอพี่ไม่ดุ น้องก็เกรงใจ แต่ถ้ามีอะไร จะเรียกมาคุยทีเดียวแล้วจบ ไม่จุกจิกให้น้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ให้โตขึ้นให้มีความรับผิดชอบ โยนงานไปสามารถจัดการเองได้หมด

พี่จะอยู่ตรงกลางของพี่กิตและพี่พล ตอนพี่เปิดร้านใหม่ๆ พี่จะเน้นตามใจตัวเองว่าแบบ ไม่มีเอสเย็น 

ไม่มีคั่วเข้ม มีแค่เบลนด์ ดำกับนมอย่างอื่นไม่มีเลย พี่อยู่กับความเป็นตัวเองมาสักพักนึงเลย 1-2ปี  

พอเราอยู่ไปสักพักนึงเราเริ่มรู้สึกว่า เราต้องกลับมาอยู่กับความเป็นจริง ว่าถ้าเราทำแค่นี้ คนที่มาหาเราก็จะได้แค่นี้ คำว่าเมล็ดพี่อยากเข้าถึงทุกคน พี่เลยตั้งโจทย์ใหม่ว่า ใครอยากกินอะไรก็มา พี่มีให้หมด 20ตัว เปรี้ยวหวาน เค็ม ขม ใครอยากกินอะไรก็มา พี่ทำให้กินได้หมด แต่มันยังอยู่ในจุดตั้งของเราด้วยว่าเราชอบกาแฟแบบนี้ เรามีคั่วเข้มนะ แต่ไม่เข้มเกินไป อยู่ในมาตรฐานที่เรารับได้ ชงเอสเย็นได้ ลงนมได้ พี่จะไม่ตามใจลูกค้าหรือตัวเองจนเกินไป

กับทีมแม่บู่หยา เป็นไงบ้างคะ?

จุดเริ่มต้นที่ทำให้เรามารู้จักกันอาจจะไม่ดี แต่พอเรามาอยู่รวมกัน มันกลายเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีมาก เขาช่วยพี่เยอะมากๆ จากคนที่ไม่ค่อยกะตือรือล้น พี่ติสนิดนึงอ่ะ บางทีพี่อยากทำแค่นี้ แต่ทุกคนเหมือนช่วยpush พี่หมดเลย แบบ ชั้นมีอันนั้น ชั้นทำอันนี้ เหมือนเสียตังค์ตลอดเวลา เอาจริงๆ ซึ่งมันเป็นข้อดี พี่รู้สึกว่า   ได้อะไรจากทีมนี้เยอะมากๆ มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดีมากๆ โดยที่ขาดใครไปไม่ได้ โดยที่แต่ละคนจะมีคาแรกเตอร์ของตัวเองอย่างชัดเจน อย่างเช่นถ้าแบบอยู่รวมกันไม่มีพี่กิตก็เริ่มจะเละเทะแล้วเพราะทุกคนก็จะแบบไปเรื่อย พี่กิตก็จะดึงกลับมา มันขาดใครไปไม่ได้จริงๆ เหมือนพวกเราแบบรักกันโดยที่ไม่รู้ตัวว่าแบบ เฮ้ย เรามาอยู่กับพวกนี้ได้ยังไง มันผูกพันธ์ แล้วยิ่งพี่เหมือนเป็นผญ.คนเดียวด้วย ก็ยังงงๆ ตัวเองเหมือนกัน เหมือนครั้งแรกมาเราก็เข้าป่า ลุยไปกับเขาได้ ชอบๆ
(เรารับรู้ถึงความรู้สึก น้ำเสียงและในตาของพี่ฟูได้เลยว่า พี่ฟูรักและผูกพันธ์กับทีมมากจริงๆ

ให้พี่ฟูฝากถึงนักคั่วที่อยากแข่ง ในฐานะ อดีตแชมป์ 2019 สิ่งที่จิตวิญญาณนักคั่วที่จะต้องมี ในการแข่งคั่วกาแฟ

คือ…ไม่อยากแนะนำ แต่จริงๆ แล้วคือเราต้องตั้งใจ และต้องรู้ทุกๆ อย่าง ในการคั่วกาแฟ  หลายคนอาจจะมองว่าการคั่วกาแฟมันง่าย ใครๆ ก็ทำได้ มีโปรไฟล์แบบนี้ๆๆ แต่จริงๆ แล้วมันไม่ได้ง่ายเลยนะ เราต้องเข้าใจมันหลายๆ อย่าง ปัจจัยทุกๆ อย่าง ต้องชิมให้เป็นด้วย จับทุกๆ อย่างให้ได้กับสิ่งที่เราคั่ว และที่สำคัญสำหรับพี่ เราต้องมีทีมที่ดี ศึกษาเรื่องกฏค่อนข้างเยอะ ไม่ใช่แค่คั่วๆ แล้วก็ชนะ มันมีหลาย Process เยอะมากๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ หรือแม้กระทั่งต้องรู้ ต้องดูให้เป็นว่ากาแฟเม็ดนี้Processอะไร 

สีอะไร กลิ่นเป็นยังไง มันค่อนข้างลึกมาก สำหรับคนแข่งคั่ว ก็ต้องตั้งใจมากๆ ให้เวลาและศึกษาให้เยอะๆ อย่าท้อ แพ้แล้วก็ต้องไปต่อ อย่างนิ่ม ปีแรกนิ่มตกรอบแรกเลย พอครั้งที่สองได้ที่4 เราก็ต้องกลับมาพัฒนาไปเรื่อยๆ อะไรก็แล้วแต่ ต้องอย่าท้อ เดี๋ยวมันก็จะถึงเวลาของเราเอง

พอเราคุยกับพี่ฟูจบ เรารู้สึกว่า จากเมล็ดจิ๋วๆ 1เมล็ด ค่อยๆ เติบโตอย่างช้าๆ  เติบโตขึ้นเป็นต้นไม้ใหญ่ที่มีคุณภาพ แข็งแรง และมั่นคง พร้อมที่จะงอกเมล็ดใหม่ และเติบโตไปพร้อมๆ กัน ด้วยคนปลูกที่ชื่อว่า พี่ฟู พรรณ์ฬตี รัตนฟูวงศ์

เมื่อเราพูดคุยกับพี่ฟูจบลงแล้ว เราได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องราวต่างๆ จากเมล็ดจิ๋วๆ หนึ่งเมล็ดที่กว่าจะเป็นต้นไม้ใหญ่ เห็นได้ว่า เมล็ดจิ๋วนั้นมันจะเติบโตอย่างช้าๆ แต่กลับมีความมั่นคงและเข้มแข็งเป็นเส้นใยของต้นไม้ที่ยืนยาว พร้อมจะพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ พร้อมที่จะสร้างโอกาสใหม่ๆ และเติบโตอย่างมั่นคงและแข็งแรงไปพร้อมๆ กันในอนาคต ด้วยคนปลูกที่ชื่อว่า พี่ฟู พรรณ์ฬตี รัตนฟูวงศ์

เขียนโดย  Sanannas Poomiprathate​ ( Santipanich )

ช่างภาพ,เรียบเรียงภาพ Waruncharat Laaiadsin ( Santipanich )

อ้างอิงภาพจาก Maled Coffee Roasters